‘Momo’ ve Zamana Dair
2021'in son gününde, yani yeni yılı çeşitli umutlarla beklediğimiz bu günde, size okuduğum bir kitaptan bahsedeceğim. Modern hayatımızın adeta bir aynası olduğunu düşündüğüm bu kitap, Momo isimli kimsesiz küçük bir kızı tanımlayarak başlıyor. Saçları dağınık, üzerinde eski püskü giysileri olan ve kullanılmayan bir amfi tiyatroda yaşayan bir kız… Bu kızın en dikkat çeken özelliğiyse çok iyi bir dinleyici olması.
“Belki şimdi pek çok kimse, bu da bir şey mi, herkes dinlemesini bilir, diyecektir. Oysa hiç de öyle değil. Çok az insan gerçekten iyi bir dinleyicidir.”
Momo öyle iyi bir dinleyici ki, insanlar için ‘gidip Momo’ya görünmek’ günlük hayatın vazgeçilmez bir aktivitesi hâline geliyor. Peki nasıl oluyor bu dinleme işi? Momo yanına gelen insanlar konuşurken asla sözlerini kesmiyor; içlerini dökmelerini, zihinlerinden geçenleri ve hatta dile getirmekten korktukları gerçekleri dile getirmelerini sağlıyor bu sayede.
Şimdi de kitapta geçen bu olayların zamanla ilgisi olan bölümüne gelelim. Günün birinde insanlara zamanlarının ne kadar değerli olduğunu ve bu servetlerini bilinçsizce tüketmemelerini dile getiren bir grup çıkıyor ortaya. Anlattıklarıyla insanlar servetlerini korumaya ikna oluyor, vakitlerini çalan aktiviteleri bırakarak bunlardan artan zamanlarıyla birikim yapıyorlar. Buna birisine içlerini dökmeleri de dahil.
“Fakat zaman, gerçek sahiplerinden alınınca ölüyor. Her insanın kendisine ait belli bir zamanı vardır. Ve bu zaman da yalnızca onda kaldıkça canlıdır, yaşar.”
Bu kitaba modern hayatımız dediğim kısım tam olarak burası. Hepimiz modern dünyanın koşturmacası içerisindeyiz. Kimsenin hiçbir şeye vakti yok. Kime sorsak çok yoğun, herkes bir telaş havasında. Ailesine, arkadaşlarına, kendisine zaman ayıran kişiler bizim için ütopik geliyor. Her zaman yapmamız gereken bir ödev, hazırlanmamız gereken bir sınav, yetişmemiz gereken bir yer var. Bu koşturma içerisindeyken bir an durup derin bir nefes almayı, gerekirse koşturmamıza ara verip kenara oturup dinlenmeyi bilmiyoruz.
“İnsanın işini severek ve isteyerek yapmasının bir önemi yoktu. Aksine, önemli olan şey, ne kadar kısa sürede ne kadar çok işin yapıldığıydı.”
Mutsuzluğumuz ve yorgunluğumuz da aslında burada başlıyor. Çevremizdekilerle bir şeyler paylaşmayı, aynı şekilde onlardan bir şeyler almayı unutuyoruz. Kendimize zaman ayırmak yasakmışçasına davranıyoruz.
“Başkalarıyla paylaşılmayan zenginlikler insanı mahvediyordu.”
Çoğu zaman bir şeyleri yapabilmek için hayatımızdaki aktivitelere ayırdığımız zamanı kısıyoruz, hatta bazen bunları bıraktığımız bile oluyor. Kendimizi olması gerekenden daha fazla yoruyoruz, sonunda o işi yetiştirmek için kullandığımız vakitten daha fazlasını tüketmiş oluyoruz. Ve her seferinde kendimize ayırmamız gereken vakti erteliyor, “şimdi zamanı değil” diyoruz.
“İnsan zamandan tasarruf ettikçe, zaman azalıyordu.”
Fakat kullansak da kullanmasak da o zaman hep orada. Kendimiz için gereken ‘o’ zamanı ertelediğimizde ve onun yerine o ‘önemli’ işi yaptığımızda zamandan hiçbir kazanç sağlamış olmuyoruz.
“Herkes çok sevinçliydi. Bunun aslında, vaktiyle kısıtladıkları kendi öz zamanları olduğunu ve şimdi onlara döndüğünü asla bilemediler.”
Bu yazımı yeni yıla saatler kala paylaşmamın sebebi bu. Her yeni yılda bu yılın bize iyi geleceğini umuyor ve kendimize sözler veriyoruz fakat bunları gerçekleştirmiyoruz. Günlük hayatın koşturmacasına o kadar kapılıyoruz ki, kendimize iyi gelecek bu şeyleri gerçekleştirmemiz için gereken ve hak ettikleri ‘o’ zamanı onlara vermek yerine onları arka plana atmaya devam ediyoruz. Servetimizi kendimize harcayamadan tüketmiş oluyoruz…
“Hayatta en tehlikeli şey, gerçekleşmemiş hayallerdir.”
Umarım 2022 sizin yılınız olur ve gerçekleştirmeyi düşlediğiniz hayalleriniz için zaman servetinizi (kendinizi yıpratmadan) en doğru şekilde kullanırsınız.
Ve son olarak: günlük hayatınızın koşturmacası içerisindeyken bir an durup derin bir nefes almayı, gerekirse bu koşturmaya ara verip bir kenara oturup dinlenmeyi unutmayın :)
